Rozdział 3 - Obrączka

Sama nie wiem, co było dziwniejsze. Fakt, że gadałam z duchem, czy fakt, że brałam go na poważnie.

Długo rozmyślałam nad tym czy postępuje właściwie. Z jednej strony czułam się winna i chcąc nie chcąc musiałam mu pomóc, ale z drugiej było to tak nierealne, jak spotkanie Johnego Deppa na ulicy, choć to drugie i tak wydawało się bardziej prawdopodobne. W każdym razie, całonocne pogaduszki z Tylerem w cale nie ułatwiały sprawy – nie czułam się ani odrobinę lepiej. Przeciwnie, byłam pewna, że jest coś ze mną nie tak, a to, co mówił chłopak jedynie przytłaczało mnie, sprawiając, że chciałam zakopać się pod pierzyną i zasnąć, nigdy się nie budząc.

W duchy i inne tego typu istoty, nigdy nie wierzyłam. Były dla mnie fikcją, która sprawia, że nasz świat wydaje się być ciekawszym. Teraz musiałam zmienić swoje podejście do życie i szczerze mówiąc, obawiałam się, że DAR pozostanie ze mną do końca moich dni. Nie chciałam tego, nie byłam jeszcze na to gotowa. Miałam swoje teorie, dlaczego akurat teraz zaczęłam widywać duchy - moja śmierć musiała mieć coś z tym wspólnego, przynajmniej odnośnie tego miałam stu procentową pewność, – lecz z nikim nie mogłam i nie chciałam się tym podzielić, to miało pozostać moją gorzką tajemnicą.

Tyler. On był na swój sposób intrygujący, jednakże w jego obecności odczuwałam dziwny lęk. Może podświadomie się go obawiałam? To byłoby logiczne, nikt nie powinien czuć się swobodnie w obecności ducha. Fakt, że opowiadał o różnych rodzajach duchów, jak poltergeisty, które są niezbyt przyjaźnie nastawione do ludzi, czy duchy, które po prostu błąkają się po ziemskim padole, też nie sprawiał, że byłam zachwycona z moich nowych umiejętności. Nawet zastanawiałam się skąd do licha chłopak posiada taką wiedzą, ale jak na razie wolałam nie wnikać w szczegóły jego życia... Wystarczy, że poznałam go po śmierci.

Starałam się sprawiać pozory osoby opanowanej i pewnej siebie, lecz prawda była taka, że bałam się i to cholernie. Nie wiedziałam, w jaki sposób mam mu pomóc, po za tym czułam, że będzie wściekły, gdy mi się nie powiedzie... Nie wspominając o tym, co ja będę przeżywała przez resztę swoich dni. Na domiar złego, rodzice postanowili dotrzymać mi towarzystwa przez cały kolejny dzień, a ja z trudem unikałam zniecierpliwionego spojrzenia Tylera, który nawet na moment nie dał mi odetchnąć. Obawiałam się, że rodzice zaczną coś podejrzewać...

-Rozmawialiśmy z lekarzem, jutro będziesz mogła wyjść – poinformowała mama, a ja odruchowo zerknęłam na Tylera. Nie wiem czy mu ulżyło, czy ma jakiś plan, który oczywiście ja będę musiała zrealizować. W każdym razie zerknął na mnie z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Wywróciłam teatralnie oczami, co nie uszło uwadze mojej rodzicielki.

-Co się stało? Nie cieszysz się? – Spytała zatroskana, na co jedynie posłałam jej cień uśmiechu.

-Wszystko w porządku, mamo.

-Dobrze, odpocznij porozmawiam jeszcze raz z doktorem i dowiem się, o której będzie gotowy wypis – wyszła, a ja znów zostałam sama z upierdliwym duchem.

-Świetnie, będziesz mogła czegoś się dowiedzieć na uniwersytecie. Powiesz, że jesteś znajomą mojej matki i profesor Morgan wpuści cie bez problemu – wyszczerzył się w głupawym uśmiechu.

-Widać masz wszystko zaplanowane – skwitowałam.

-Nie mam wiele czasu – zauważył – po prostu pójdziesz tam i przejrzysz książki w katedrze antropologii kultur.

-Myślisz, że coś tam znajdę?

-Na pewno – wzruszył leniwie ramionami, siadając obok.

Mogłam poczuć chłód bijący z jego ciała. Był tak przenikliwy, że dostrzegłam jak z moich ust wydobywa się obłoczek pary. Drgnęłam nieco zdenerwowana, a może speszona? Nie chciałam mieć tak bliskiego kontaktu z duchem, jednak Tyler nie potrafił trafnie interpretować moich reakcji. Dla niego reagowałam spięciem, bo był przystojny, a nie dlatego, że się go bałam. Było to denerwujące, bo wielokrotnie zapominał o tym, kim teraz jest.

-Czego powinnam szukać?

-Wszystko, co uda ci się znaleźć, może okazać się tym, czego potrzebujemy.

-Nie jestem pewna.

-Pewna, czego?

-Pewna, czy potrafię to zrobić. Nie potrafię kłamać, a jak twoja matka się dowie? Ona mnie nienawidzi.

-Ona nienawidzi nawet swojego faceta – rzucił, a ja uniosłam zdumiona brew ku górze. – Moi rodzice to nie małżeństwo z bajki, dlatego wyjechałem.

-Przykro mi.

-A mnie nie, – wzruszył ramionami – to dziwny układ.

Nie zamierzałam przeprowadzać wywiadu z Tylerem. Zawsze uważałam, że sprawy rodzinne powinny być rozwiązywanie w rodzinie, a nie wynoszone na światło dziennie – oczywiście od reguły były wyjątki, jak przemoc w rodzinie i tym podobne, lecz generalnie w każdej rodzinie bywają problemy. Jak to się mówi, „z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciu”.

-Postaram się coś załatwić, ale proszę cie daj mi chwile spokoju – westchnęłam cicho.

-Jesteś jedyną osobą, z którą mogę pogadać, nie dziw się, że jestem taki upierdliwy.

-Poczekaj, bo staniesz się poltergeistem – mruknęłam, przypominając sobie jego wykład o duchach.

-Jest tu jeden taki, na piątym piętrze, facet ma mocno narąbane w dyni – skwitował, uśmiechając się szeroko.

Wywróciłam teatralnie oczami, a Tyler w tym samym momencie znikł. Było to jednak zbyt gwałtowne jak na niego. Jak gdyby doszło do jakiegoś przerwania połączenia z ciałem. Przez moje skojarzenie odczułam dziwne zdenerwowanie połączone z lękiem. Może i był duchem, ale w końcu to z mojej winy tkwi między światami.

Zerwałam się z miejsca i wybiegłam na korytarz, trącając przy tym idącą wzdłuż ściany pielęgniarkę. Kobieta spojrzała na mnie spode łba i mruknęła stek przekleństw pod nosem. Nie zastanawiałam się zbytnio nad tym czy za chwile zostanę schwytana i zawleczona na salę, czy może po prostu oleje moje zachowanie i pójdzie dalej. Może i próbowała mnie dogonić, może nie. W każdym razie, gdy dotarłam przed salę Tylera zobaczyłam, jak dwójka lekarzy prowadzi masaż serca chłopaka. Ja, jak wryta stałam i gapiłam się to na jego bladą twarz, to na panią Ackles, która rzucała mi krótkie pełne pretensji i żalu spojrzenie.

Jego serce nie biło od dwóch minut. Zaczynałam się denerwować. Nie chciałam TEGO dopuścić do myśli. Nie zniosłabym poczucia winy! Potrząsnęłam głową, wmawiając sobie, że wszystko będzie dobrze, że doktor Morgan zrobi wszystko, by Tyler z tego wyszedł. Kiedy na jednej z aparatur pojawiła się podłużna czerwona krecha, bez wahania weszłam na salę. Lekarz starał się mnie odepchnąć, ale mimo wszystko pochyliłam się nad chłopakiem i czując, jak do oczu napływają mi łzy, delikatnie dotknęłam jego policzka. Wyraźnie wyczuwałam zarost, ale przede wszystkim wyczuwałam ujmujący chłód, który bił od tego ciała.

Drgnęłam nerwowo, zdając sobie sprawę, że pani Ackles chwyta mnie za ramię i odciąga od łóżka, na którym leży jej syn. Myślałam, że to już koniec, ale w tej samej chwili tuż obok mnie pojawił się Tyler. Teraz byłam pewna, że już nie żyje, a jednak jakież było moje zdziwienie, gdy w sali znów rozbrzmiał charakterystyczny powtarzający się dźwięk sprzętu.

-Dzięki Bogu – szepnęłam, łykając powietrze głębokimi wdechami.

-Nastraszyłem cie, co? – Zaśmiał się, choć w jego głosie dało wyczuć się niepokój.

-Nie rób tego więcej – warknęłam, po czym upewniwszy się, że sytuacja Tylera jest już opanowana, wyszłam z sali.

-Mamy mało czasu, trudno jest utrzymywać mnie przy życiu – powiedział, idąc obok mnie.

-Jak to?

-Jestem tu, ale jednocześnie walczę, żeby moje serce nadal biło – wyjaśnił, na co stanęłam jak wryta.

Nie miałam zielonego pojęcia, że właśnie teraz stara się utrzymać na powierzchni! Nawet nie przyszłoby mi to do głowy!

-Podaj mi dokładny adres tego uniwersytetu i nazwisko profesora, z którym mam się skontaktować – powiedziałam, zerkając na niego niepewnie.

Był nadal zamyślony, a jednocześnie próbował pozostać „na ziemi”.

-Tylko uważaj na siebie – odparł.

Nie wiedziałam, co ma na myśli. Niby, dlaczego mam na siebie uważać? Co może mi się stać? To nie ja walczę o życie, tylko on. Byłam nieco zdumiona, jednak nie wnikałam w to, o co mu chodzi, nie chciałam tracić czasu na coś, co uważałam za zbyteczne.

Wróciłam na swoją salę i zaczęłam pakować rzeczy do reklamówki, w której rodzice uprzednio przynieśli mi kilka ciuchów na zamianę. Ackles stał z boku z przekrzywioną głową, zastanawiając się zapewne, co ja do licha robię. Miałam być wypisana jutro – czekały mnie jeszcze badania, – lecz chciałam po prostu stąd wyjść. Nie mogłam dłużej siedzieć z tyłkiem na miejscu i czekać z nadzieją, że wszystko jakoś samo się rozwiąże. Musiałam coś z tym zrobić.

-Co ty robisz? – Spytał w końcu, choć raczej nie byłam skora do wyjaśnień. – Scarlett? Co robisz?

-I tak jutro wychodzę, co za różnica? Wypisze się na żądanie – wzruszyłam leniwie ramionami.

-Hey, spokojnie! –uniósł ręce ku górze – Ja się nigdzie nie wybieram, a ty masz jeszcze jakieś badania. Nieprzytomna i tak do niczego mi się nie przydasz – powiedział niby żartem.

-Które mogę sobie odpuścić. Spokojnie, jeszcze dziś pojadę na ten cały uniwerek – zapewniłam.

-Nie chce cie mieć na sumieniu.

-Póki co, to ja mam ciebie – zauważyłam słusznie.

Nic nie odparł. Wiedział, że mam racje i choć starał się nie pokazywać tego, że czuje do mnie żal, to wiedziałam, że w głębi serca ma ochotę mnie rozszarpać. Czy się go bałam? Oczywiście, ale powoli zaczynałam przyzwyczajać się do faktu, że moje życie już nigdy nie będzie takie jak dawniej. Ba, moi znajomi nie odwiedzili mnie nawet raz. Zapomnieli o mnie z chwilą, gdy otrzymałam akt oskarżenia. Nie chcieli mieć ze mną nic wspólnego. Co więc mi pozostało? Mogłam jedynie pomóc osobie, którą zraniłam najbardziej. Tylerowi.

-Wolałbym cie mieć na oku – zaczął zamyślony.

-Nie możesz opuścić...

-Jest jedna możliwość. To znaczy, nie jestem pewien czy to działa, ale warto spróbować – uśmiechnął się przebiegle, na to ja jedynie zmarszczyłam brwi, zastanawiając się, o co znowu może mu chodzić.

 -Wróć na moją sale i zwiń obrączkę, którą mam na palcu.

-A niby, po co mi twoja obrączka?

-Ponoć, duchy są związane z przedmiotami, które są im bliskie. Obrączka należała do mojego ojca, dlatego nie zgub jej! – zagroził.

Jak polecił tak zrobiłam. Wyczułam moment, gdy jego matka poszła rozmawiać z lekarzem, a wtedy ja szybko wślizgnęłam się na jego salę. Z lekkim powątpieniem dotknęłam jego dłoni. Chciałam ignorować ten chłód, ale był tak przenikliwy, aż drgnęłam czując przeszywający mnie prąd. Tyler stał na uboczu, przyglądając się mi z uwagą. Gdy zaczął się niecierpliwić, odchrząknął znacząco, na co ja sięgnęłam do jego dłoni i delikatnie zsunęłam srebrną obrączkę z palca chłopaka. Przewiesiłam ją przez wisiorek i zapięłam na szyi, po czym schowałam za koszulką, by przypadkiem nikt jej nie dostrzegł.

Nie chciałam kusić losu, dlatego natychmiast opuściłam salę Tylera. Po kilku chwilach z tobołkami szłam już schodami na parking taksówek, który znajdował się w podziemiach szpitala. Zastanawiałam się czy chłopak miał racje. Sama nie wiedziałam, czy jest to dobry pomysł. Jakby nie było, wolałabym nie zostać uznaną za chorą psychicznie, gdy chłopak ukaże mi się w najmniej oczekiwanym momencie.

Tak czy siak, nie było już odwrotu...

~*~

Wiem, długo czekałyście na ten rozdział, ale w końcu udało mi się go skończyć. Skończyłam również kurs prawa jazdy wiec mam więcej czasu, dlatego zabrałam sięga przenoszeni blogów na inny portal.

Co do rozdziału, mam nadzieje, że was nim nie zawiodłam :)

Bądźcie wyrozumiałe! To mój pierwszy blog na tym portalu i jeszcze muszę go opanować, a idzie mi to opornie coś ^^ Dlatego wszystkie niezbędne linki itp. Będę dodawać stopniowo, najpierw wypada dodać odpowiedni szablon ;D